We leven nog…

Wat een jaar… Je kan pech hebben, en je kan pech hebben. Ik moet toegeven dat ik dit jaar pech heb gehad. Mijn verhaal van 2022 heb ik al zo vaak moeten vertellen dat ik al snel zeg “Ik schrijf er nog wel eens een blog over”. Gewoon omdat ik er vanaf wil zijn en eindelijk terug vooruit wil.

Voor 2022

Voor ik mijn verhaal begin is het goed om weten dat ik ooit al eens 3 weken met een trombose heb rond gelopen. Op een vlucht naar Bali liep ik deze op en het is pas na onze reis dat de diagnose gesteld werd. Hier kroop ik al een eerste keer door het oog van de naald.

Daarnaast ben ik in 2020 naar de neurochirurg beginnen lopen, na 8 jaar rugklachten te hebben. Ja, ik weet het. Ik had eerder kunnen gaan… “Gaat wel over” moest na 8 jaar zich gewonnen geven aan de pijn. Alhoewel ik zei nooit een rugoperatie te laten doen, was het na een scan en een bezoekje aan de neurochirurg nochtans snel beslist dat mijn hernia (op L5-S1, voor wie er iets van kent) weg gesneden ging worden. Dit klinkt een zware operatie, maar eigenlijk was ik na een halve dag al terug aan het werk. Meevaller dus.

Echter bleef ik uitstraling in mijn been hebben. Blijkbaar was er, door het wegsnijden van de hernia, minder plaats tussen de wervels gekomen, waardoor een zenuwwortel geklemd zat. Eind 2021 wordt er beslist om opnieuw een operatie aan de rug te doen…

De start van het pechjaar

“Wanneer wil je je operatie plannen meneer Matthé?” “Doe maar 17 januari”. Op 15 januari had ik nog mijn verjaardagsfeestje gepland. Dan kon ik hier nog even van genieten dacht ik. Alhoewel ik wel stiekem hoopte dat ook deze ingreep me niet langer dan een halve dag van mijn werk zou houden.

17 januari meld ik me aan in hotel Klina. Gelukkig was het snel aan mij en kon ik me meteen klaarmaken voor de operatie. Stress heb ik nooit voor operaties. Ziekenhuizen? Dat moet je gewoon ondergaan.

Ik ontmoet nog heel kort mijn kamergenoot en ze brengen me naar het operatiekwartier. Na 5 uur ben ik terug op de kamer en al terug wakker.
Ik merk dat de verpleging veel beweegt aan onze deur. Ze zijn met overals bezig, maskers, aan het overleggen, … Er stond iets op til.
Mijn kamergenoot komt na een tweetal uur ook terug en een half uurtje later is het zover: De verpleging meld dat ze een vermoeden van schurft hebben bij mijn kamergenoot. Hij moet dus in quarantaine en ik ook omdat ik bij hem op de kamer ben geweest. Geen idee waarom ze dan wachten met mij te verleggen tot hij terug is. Nu moet deze man door de grond zakken van schaamte en verhogen ze het risico. Soit, ik krijg in elk geval een privékamer de komende dagen. Mij hoor je niet klagen 😊

Ik begin al wat mails te beantwoorden en de meeste klanten hebben begrip voor de situatie. Maar toch zijn er enkelen die na het mailen me via Whatsapp beginnen te sturen om dingen voor hen in orde te brengen. Als het nu dringend was zou ik het begrijpen, maar het was totaal niet belangrijk. Toch blijven ze doorduwen. Ik was zo suf als iets van de verdoving en lag nog aan de zuurstof, maar het moest in orde worden gebracht. Tja…Influencers komen met deze dingen in het nieuws he 😊

Mijn rug is andere koek. Dat half dagje ‘out’ zijn zal toch iets langer duren. Zitten gaat niet, liggen doet enorm veel pijn door de wonde. Zelfs het touwtje in mijn joggingsbroek voelde alsof ze een kabel hadden aangespannen rond mijn middel. Het is afzien. “Ach, tegen kerstmis zijn we terug de oude” dacht ik. We waren toen 17 januari!

Eens thuis kon ik de eerste week niet in de zetel liggen. Ik lag gans de dag boven in bed. Gans het leven gaat beneden door, en jij ligt alleen boven naar het plafond te staren. Niets voor mij. Gelukkig kon ik na een weekje (en de juiste constructie aan kussens) in de zetel gaan liggen. Voor enkele maanden was dit mijn taak. In de zetel liggen, elk uur 5 minuten stappen en dan terug plat liggen. Dit is saai, maar daar kan ik me over zetten. Mentaal had ik het onderschat. Je kan gans de dag niets doen en je moet je helemaal overgeven aan hulp van derden. En die ‘derden’ was Ellen. Wat een held is dat! Die heeft al een gans jaar alles gedaan voor me, voor ons. Ze heeft al de tegenslagen mee moeten dragen en zichzelf helemaal moeten wegcijferen. Mopperen? Dat heeft ze geen één keer gedaan!

We hadden goede vooruitzichten: In juni zouden we naar de Westkust in Amerika trekken voor een rondreis van 3 weken. Na een fiat van de neurochirurg waren we er helemaal klaar voor.

April is coming…

Er begint terug wat beweging in te komen. Bukken gaat nog niet, maar ik kan al terug autorijden, zitten en wandelen.

16 april trouwde mijn broer. Gans de nacht goed gefeest. Al de energie van de maanden daarvoor kwam er op 1 avond uit precies. Goed feestje!

Op 29 april hebben we dan weer 5 jaar Het Kollektief. Bij het klaarzetten buk ik een keer te veel. Mijn knie blijft lastig doen en ik dacht weer “Gaat wel over”. Maar het ging niet over dus op 31 mei had ik een afspraak bij Orthopedie. Ik kende de weg al wel ondertussen…

Conclusie: Een gescheurde meniscus wat operatief opgelost moet worden. Dit had ik ooit al aan mijn andere knie laten doen. Piece of cake in vergelijking met die rugoperatie. Maar…Door het manken gaat de revalidatie van mijn rug ook terug achteruit. En die reis naar Amerika? Die konden we op onze buik schrijven. Gelukkig waren we goed verzekerd. Allez, dat denk je dan toch… We hadden onze reis geboekt bij Connections en zij hebben een annulatieverzekering via Touring. 3 maanden over en weer gemail, gebel, gevloek, geschel en nog waren we even ver als dag 1 van de annulatie. Connections hun administratie was één chaos en bij Touring zochten ze elke mogelijke manier om niet te moeten betalen. Het ging hier over meer dan €10.000. Je kan je wel voorstellen dat dit stress met zich meebrengt.

Ellen beslist de miserie toch even te ontlopen en gaat voor enkele dagen naar Italië. Die meniscusoperatie is maar een kleintje en ik zou mijn plan wel trekken. Ik zet mijn auto aan het ziekenhuis en haal die dan wel op over enkele dagen, als ik terug kan autorijden. Ik neem mijn ingevulde documenten mee. Je kent ze wel: die met je voorsgeschiedenis (waar ik dus moest invullen dat ik ooit al een trombose heb gehad en pas een operatie aan de rug enz…)
Na de operatie blijft het herstel echter uit. Na 2 weken kon ik nog niet goed stappen, niet autorijden, … Mijn been blijft enorm dik. Ik bel naar het ziekenhuis. “We hebben het hier even overlegt en er is geen probleem hoor”. Een week later is mijn been nog dikker. Op een avond voel ik me zelfs enorm benauwd op mijn borst en gaat mijn hartslag in overdrive. Ik bel de dag nadien opnieuw naar het ziekenhuis. “Stuur maar een mail naar de dokter want hij is er nu niet”. Ik stuur en mail en zijn antwoord was opnieuw “ Er is geen probleem. Dat is normaal”. Enkele dagen later moet ik de draadjes laten verwijderen dus beslis ik af te wachten tot wat de huisarts zegt.

Ik zou sebiet toch naar spoed gaan…

Mijn draadjes mogen er uit. Ik naar de huisarts (met taxi Ellen want mijn auto staat nog steeds aan het ziekenhuis) en die ziet mijn been. Hij neemt meteen enkele stappen achteruit en kijkt alsof er net een eekhoorn vanonder de tafel komt gekropen. “Wat is dat?! Ik zou sebiet toch meteen naar spoed gaan hoor”. Ik naar spoed.

Bij het vooronderzoek voelen ze aan mijn been. “Oei, ocharme. Hier, neem een Dafalganneke en neem maar plaats in ruimte 3”. Er wordt bloed afgenomen en vanaf toen kwam ik in een storm terecht van dokters met titels waar ik nog nooit van gehoord heb. Ze konden in het ziekenhuis zelf nauwelijks volgen welke onderzoeken ik nog moest krijgen en welke ik al had gehad. Ik wist totaal niet wat er allemaal aan de hand was. Een CT-scan, 2 echo’s, een film van mijn hart, … Alles kwam aan bod!

Uiteindelijk leggen ze me op een kamer wat nadien de longafdeling bleek te zijn. Ik had een flinke trombose in mijn lies en verschillende embolen op de longen opgelopen. “We zijn blij dat je hier vandaag bent, anders waren we vermoedelijk te laat geweest”. Ok dan… euhm… '“Ellen, breng je wat kleren want ik ga hier even moeten blijven denk ik.” Een schrijnend verblijf. Niet dat ik last had van de trombose en de embolen. Wel door de afdeling. Over mij lag een man die echt aan het vechten was met nog weinig moed.

Elke dag vraag ik naar een kinesist voor de revalidatie van mijn knie niet uit het oog te verliezen. Na 4 dagen heb ik er één gezien. Ik had wel alle andere dokters gezien, waaronder zelfs een logopediste. Ik denk dat ze mijn dialect niet goed begrepen of zo?
Dag 3 willen ze me komen halen voor een consultatie bij de chirurg die mijn knie opereerde. De man die de fout gemaakt had me geen bloedverdunners te geven terwijl ik een voorgeschiedenis heb. “Hij mag naar hier komen om zijn excuses aan te bieden, maar ik moet hem niet zien”. Ik heb hem niet gezien.
Na een weekje mag ik naar huis. Mijn held mocht alles weer op haar eentje gaan doen. Mijn auto die even aan het ziekenhuis zou blijven staan, is Ellen na meer dan 4 weken terug gaan ophalen. Hij stond er nog, gelukkig.

Haast elk weekend zat er wel een ritje naar de dokter van wacht in omdat ik toch weer rare dingen merkte aan de longen of het been. Tromboses en embolen is echt een ninja. Je merkt er niets van en kan je doden voor je het weet. Echt gerust ben je dan toch niet, dat kan ik je vertellen 😊.

Op consultatie bij de chirurg

Tja, ik zal er toch eens naartoe moeten he… 6 weken na de operatie aan de knie moet ik ter opvolging naar de specialist. “Oei, je mankt precies nog? Hoe gaat het met je?” “Blij dat ik nog leef he dokter” Ik meld welke fout hij heeft gemaakt. Zoals het een specialist beaamd had hij geen fout gemaakt volgens hem. Die papieren die je op voorhand invult leest hij niet. Dat is enkel voor de anesthesist. En ondanks die vlak bij elkaar staan bij de operatie, is communicatie over deze dingen overbodig blijkbaar. Uiteindelijk ziet de dokter toch zijn fout in en bied hij meermaals zijn excuses aan. Voor mij is dat voldoende. Meer moet je van een specialist niet verwachten denk ik.

Het been blijft echter dik en de revalidatie blijft strubbelen. Vandaag zijn we 5 maanden na de operatie van de knie en ik ben nog steeds niet enorm mobiel. De revalidatie van deze standaard ingreep duurt nu al langer dan die. van mijn rug. Gans de week zit ik bij de kinesist. Ik kan ondertussen al een boek schrijven over de fratsen die de CM al heeft uitgehaald en wat een struggle het is om te kunnen revalideren, de zaak draaiende te houden en nog iets van 2022 te kunnen maken. “Tegen kerstmis ben ik terug de oude”? Ik hoop het. Die kleine meniscusingreep zal ik in elk geval gans mijn leven met mij meedragen. Elke dag moet ik nu medicatie innemen, mag ik niet te lang meer stilzitten en moet ik van die leuke kousen dragen.

In 2022 ben ik dankbaar. Dankbaar voor het begrip van mijn klanten en enorm enorm dankbaar dat Ellen er gans het jaar voor me was.

Op naar 2023